از روی کنجکاوی و بدون شناخت قبلی از گروه اجرایی رفتم و بسیار لذت بردم. نمایش ساده و بی ادا و دلنشین با بازی های خوب. از کارگردان کار متشکرم که ... دیدن ادامه ›› یه متن جدید رو به اجرا برده و به نظرم خیلی خوب از پسش براومده.
قسمت هایی از نمایشنامه ی جیمز فریتز، احتمالا به ضرورت رعایت وقت، حذف شدن که به نظر من در انتقال پیام موثر بودن. نمایشنامه در سه پرده نوشته شده و یه سوال جدی و مرتبط با زمانه ی ما رو مطرح می کنه: "آیا اکتِ اعتراضی نمادین اثرگذار هست؟ آیا با خودسوزی میشه تغییری در وضع موجود یا بیداری اذهان عمومی ایجاد کرد؟" سوال در پرده ی اول مطرح می شه. کتی در پرده ی اول خودسوزی می کنه اما علی رغم آسیب های جسمی عمیق، کشته نمی شه. در پرده ی دوم، بهبودی و نقاهت کتی را شاهد هستیم. اینجا و خصوصا با مونولوگ مادر کتی، ظاهرا به سوالِ پرسیده شده در پرده ی اول جواب داده می شه: "اکتِ یک نفره تاثیرگذار نیست ... زندگی یک هدیه است ... زنده ی تو بیشتر از مرده ات به درد می خوره ... " اما در اکت سوم و با خودسوزی کاترین (دختری که کتی را نجات داده)، جوابی که در پرده ی دوم به آن رسیده بودیم باطل می شود. تقاضای کتی در پرده ی اول این بود:"حتی اگه یه نفر هم با دیدن خودسوزی من بیدار بشه اونوقت کار من ارزش داشته" و پرده ی سوم با خودسوزی هولناک کاترین (ادامه دهنده ی راه کتی) ثابت می کند که خودسوزی کتی بی فایده نبوده. پس سوال های پرده ی اول، همچنان بی پاسخ و زنده در ذهن مخاطب باقی می مونن. بعد از نمایش ممکنه به یاد بیاریم که انقلاب عربی اصلا با خودسوزی یک جوان سبزی فروش تونسی آغاز شد. ضمنا با در نظر گرفتن آن چه که در جامعه ی خودمون گذشته و می گذره، کی می تونه بگه خودسوزی "دختر آبی" و "هما دارابی" بی فایده و بی رهرو بود و جرقه ی حرکات عمومی اعتراضی نشد؟