در روزگاری که نسل جدید هنر تئاتر وارداتی با سر و شکل کاملا بهم ریخته و عجیب و غریب را به نمایش سنتی و به ویژه نمایش سیاه بازی ترجیح می دهند و این هنر زیبای ایرانی به بوته فراموشی سپرده شده! دیشب با تماشای نمایش «ناآرامسایشگاه» لحظات ناب و دوست داشتنی در وجودم زنده شد و از همین جا مراتب تشکر و قدردانی خودم رو اعلام می کنم.
این اجرا با ظرافت و دقت نشان داد که نمایش ایرانی در سن کهولت در بستر از کارافتادگی به سر نمی برد و میتواند مانند گذشته مخاطب خود را داشته باشد و بسیار سرحال و گیرا بدرخشد.
گذشته از ابهامات و تاریکی های تاریخ نمایش سنتی، با توجه به این مهم که هنوز از فنون و شگردهای اجرایی آن، متن مدون و نوشته شده ای نداریم که قابل آموزش و آموختن و در نتیجه حفظ نمایش سنتی باشد. باید عرض کنم آنچه بر صحنه سنگلج تماشا کردم سرشار بود از ارزش های هنر ایرانی که تمام گوشه ها و زوایای پوشیده را به خوبی به نمایش گذاشته بود.
هنرمندی بازیگران در این اثر بسیار چشمگیر بود و طراحی صحنه و نورپردازی به صورت کاربردی جان تازه ای به صحنه ها بخشیده بود. موسیقی زنده و کارگردانی دقیق هم از دیگر نقاط قوت این نمایش مفرح بود.
باید به امیر عدل پرور، مهدی ملکی، رضا نعمتی و تمام عوامل درخشان خسته نباشید و خدا قوت گفت.