چند روز پیش این نمایش رو دیدم ،فضای خیالی کاراکتر اصلی خیلی دقیق بازآفرینی شده بود و در کنارش فضای انتقادی به جامعه ، جالب طراحی شده بود . حرف اصلی این نمایش به نظرم سرگشتگی انسان معاصر در جامعه مدرن بود . پرده اول این نمایش ،تقارن جالبی با پرده پایانی نمایش داشت که کاراکتر ذهنی در خیال کاراکتر اصلی دوباره میمیرد و در تابوت قرار می گیرد . به نوعی پایان نمایش انگار کاراکتر ها به نقطه صفر رسیدند و لوپ تکرار نمایشنامه تکمیل شد . بازی سه کاراکتر این نمایش خیلی خوب بود مخصوصا بیتا طایی عزیز