امروز ۱۲ آذر فرصتی پیش اومد و تونستم این اجرا که یه کامنت منفی هم در موردش نخونده بودم رو ببینم. زیبا بود، با شکوه بود، تئاتر ناب بود، ولی در مورد فهم از کلیت موضوع بخوام حرف بزنم واقعیتش چیز زیادی دستگیرم نشد، استادی دارم یه بار بعد از دیدن یه اجرای سنگین از نوشنه‌های ناصر حسینی مهر نوشته بودن: گاه نفهمیدن، لذتی فراتر از فهمیدن دارد. و من اینجا به حرفشون رسیدم، شاید فقط ۴۰ درصد از کار رو هضم کرده باشم ولی جاهایی هم که نمیفهمیدمشون اینجوری نبود که لذت نبرم، از لحظه ورودم به سالن تا پایان نمایش میخکوب فک باز و در شگفتی و شاد از دیدن همچین تئاتر درجه یکی چشم از صحنه برنداشتم.
عرض خسته نباشید به تک تک عوامل این اجرای زیبا
بیش باد