مدت هاست که تئاترهایی میبینم که دچار تکرارند نه در داستان در فرم و در استراکچر، دیشب به تماشای یونسکو شدن نشستم طرح نمایشنامه به وضوح درخشان بود و حالا با یک فرم جدید رو به رو بودیم یه نگاه روایی جدید و یک فرم اجرایی جدید تمام نکاتی که یک تئاتر و یک خط فکری نیاز دارد از طریق اجرای یونسکو شدن و گروه ملویل درحال تزریق به این جامعه است.
نگاه جدیدی که این گروه به یونسکو داشتند جالب بود البته این نگاه برای من آشناست اما جالب اینجاست که با این نگاه آشنا بازم هم چیز جدید برای غافلگیر کردن بیننده داشت بازی هایی که در فرم روایت و جزیی تر با فرم دیالوگ ها میشد فوقالعاده به دل می نشست و کمدی گیرایی به وجود می آورد.
امروز ما در تئاتر به وضوح میبینم بسیاری از گروه ها در گیر تکرار در ساختن داستانند اما این اجرا تنها داستان نبود ما دو لایه داستان زیر لایه اصلی داشتیم لایه جذاب که مثل یک کلاس درس بود ،درواقع همان تحلیل اثر یونسکو .
گذشته از همه اینها بازی فوقالعاده رضا منصوری برای ساعتی شما را زمینگیر میکند یک بازی آیکانیک که دقیقا از جزئیات برای درخشیدن استفاده میکند.
تک انتقادی هم که به اجرا وجود دارد پشت صحنه شلوغ و گاهی با سرو صداست که رفت آمد ها در آنجا گاه تمرکز را از بیننده میگیرد.