نمی‌دونم چه حکمتیه که تو خیلی از اجراها شاهد حجم بسیاااار زیادی داد و بیداد و دعوا و توهین و... هستیم

تصور می‌کنم وقتی متن ضعیف باشه، برای نشون دادن دغدغه شخصیت‌های داستان مجبورن رو بیارن به داد زدن‌های غلو آمیز و توهین‌های بی‌اندازه تا مخاطب رو متوجه عمق مشکلاتشون بکنن...

متن اگر متن باشه نیاز به داد و دعوای مداوم و بی منطق بین شخصیت‌های داستان نیست و مخاطب بدون توهین و نفرین و شیون و‌ زاری و کتک کاری هم متوجه میشه نمایش چی می‌خواد بگه.

بعضی از صحنه‌ها به جای این که منو متحول کنه و حس ترحم و دلسوزی نسبت به این خانواده رو بهم بده، حس «کاش وسط ننشسته بودم ول می‌کردم میومدم بیرون» بهم داد...
بازی‌ها رو هم دوست نداشتم متاسفانه