نمایش «نوزده نود و نه» یادآور روزهایی بود که فکر میکردیم هیچ‌وقت تمام نخواهدشد . یادآور تمام خداحافظ رفیق‌هایی که خداحافظی آخر شد . تمام روزهایی که در قرنطینه به خودمان گفتیم اگر روزی این قرنطینه تمام شود جور دیگری خواهیم‌زیست.
ویدئوها و خبرهایی که از کادر درمان دیدیم و شنیدیم و قهرمان‌های تازه‌ای در ذهن ساختیم. اتفاقی که شاید برای اولین بار ما و تمام دنیا باهم تجربه می‌کردیم. فضای اجرا بسیار نزدیک به واقعیت و بازی‌هایی که آن‌قدر روان و دلنشین هستند که در همان چند دقیقه اول غرق داستان خواهید شد . قطعا یکی از جذابیت‌های این نمایش قابل‌پیش‌بینی نبودن آن است. لحظه‌هایی در اواخر نمایش به خودتان خواهید گفت چطور ممکن است؟ اما در پایان خوب می‌دانید که در روزهای کرونا لحظاتی بود که هرچیزی ممکن می‌شد. در طول اجرا هم خواهید خندید و هم اشک در چشمان‌تان حلقه خواهد زد و لحظه‌ای که نمایش تمام می‌شود مثل زخم کهنه‌ای که اتفاقی دوباره سر باز کرده باشد، با مرور خاطرات روزهای کرونا و آن‌هایی که پایانش را ندیدند ،مسیر خانه را خواهید پیمود .