"...یکی از میعادگاه‌های خوشبختی ، تئاتر.
وانگهی، برعکس سایر خوشبختی‌ها، این یکی در زندگی من بیش از بیست سال پایدار مانده است و حتی اگر بخواهم، دیگر نمی‌توانم از آن بگذرم...."

پدرم میل داشت مرا کشیش کند ، ولی من نخواستم . تریبون دیگری برایم مهم تر بود .
البته هرگاه علاقه ام را به تئاتر اعلام می نمودم ، همه به مخالفت بر می خاستند . من همه ی حرف های آنان را گوش کردم . امروز هم صدای پدربزرگم را می شنوم که با تکیه به واژه ی « بازی - گر » می گفت : می خواهی بازیگر بشوی ؟ چیزی شبیه کولی ها ، دوره گردها و از این قماش ؟
من به کمک نیچه - این تحقیر کننده ی عوام - و وایلد ، زیبا شناس و جستجو گر ، و همه ی کسانی که در آن زمان جامعه ی بیمار بورژوایی را سرزنش می کردند ، به تمسخر می گرفتند ، با آن سر ستیز داشتند یا به رشته ی تحلیل می کشیدند ، توانستم از آن جامعه ی خرده بورژوایی رهایی بیابم .
اروین پیسکاتور

حتی اگر بخواهم، دیگر نمی‌توانم از آن بگذرم
مرسی

ممنون آقای عابدی نسب از مطلبی که نگاشتید