از حرفه ای ترین نمایش هایی بود که تماشا کردم. نمایش حدود 100 دقیقه و به گونه ای طراحی و اجرا شده که لحظه ای نمی توان از صحنه چشم برداشت. نورپردازی، اجرای نور، صدا، تلفیق آنها با اَکت های به موقع تمامی گروه های نمایش، بهره گیری از هنرمندان توانا در این عرصه، نمایش را استثنایی، ممتاز و ممیز نمود.
این نمایش به نظر من به تصویر کشیدن جدال انسان با مرگ را به تصویر می کشد. جدالی نابرابر، که بازنده نهایی آن انسان است و مرگ، ماهیت و بودنش را از جان انسانها دارد. اینکه تا به پذیرش مرگ نرسیم، نمی توانیم به خوبی در این کیهان زندگی کنیم و همان پذیرش باید باشد تا مرگ به سراغمان بیاید. چه زیباست و آرام که با ضمیری آرام، مرگ را بپذیریم و بدانیم که نهایت نیست تا جایی که برسیم به قیامت یا همان قیامِ نهایت. نمایش را برای زندگی آرامتر و مرگ ساده تر بهتر است دید و آموخت.