کارهای کورش سلیمانی را سال‌هاست دنبال می‌کنم و به عنوان یک مخاطب جدی تئاتر از او تشکر می‌کنم که در این دوره و زمانه‌ی سخت، تلاش می‌کند تئاتر را به معنای درست آن روی صحنه ببرد و این بسیار ارزشمند است.

اجرای این نمایش‌نامه کار سختی است چون به‌خاطر نوع روایت و پیش‌روی قصه، به‌راحتی ممکن است به اصطلاح ریتم کار بیفتد اما بازی‌های خیلی خوب هر سه بازیگر و کارگردانی درست جلوی این اتفاق را گرفته و تماشاگر تا لحظه‌ی آخر کار را با اشتیاق دنبال می‌کند. (بر خلاف دو تا از نمایش‌های قبلی آقای سلیمانی یعنی چشم عمومی شفر و سکوت سفید استوپارد که در هر دوی آن‌ها قصه آن‌قدر جذاب بود که تماشاگر را نگه می‌داشت.)


متن نمایش هم، به‌خصوص اگر اهل تئاتر باشید، بسیار جذاب است. قصه‌ی نویسنده‌ای که هیچ اثری او چاپ نشده و یک بازیگر درجه‌ی چندم تئاتر و آرزوها و حسرت‌های‌شان و حتا کینه‌هایی که در سی سال دوستی از هم به دل گرفته‌اند.

خلاصه این‌که اگر دنبال دیدن یک نمایش درست و حسابی هستید، «توافق‌نامه» انتخاب بسیار خوبی است.