کار قبلی این گروه (خبری از او نیست) را چند بار به تماشا نشسته بودیم. این کار ژرف‌تر و سنگین‌تر بود و برخلاف قبلی که مخاطب را بر یک ترن هوایی سینوسی از خنده و گریه سوار می‌کرد، بیشتر غمناک بود و اشک‌‌آلود.
بازی‌ها در قیاس با آن نمایش (به ویژه هومن جان کیایی) یک سر و گردن بهتر بودند. وحید آقاپور صرفاً یک نام بود در این نمایش و هرکس دیگری می‌توانست جای او باشد. اما انگار در نبود سایهٔ سنگین این بازیگر محبوب، بقیه خوش درخشیدند.