نمایش بیشتر از آنکه برای تماشاگران باشه، برای بازیگرانش بود. فکر کنم دو بازیگر نمایش بیش از هر کس دیگری تا به امروز از لحظه به لحظه این نمایش لذت برده باشند. انواع و اقسام بازی های فیزیکی و کلامی رو اجرا می کنند و همه توانایی هاشون رو به رخ میکشن اما حیف که این بازی ها در خدمت یک نمایشنامه منسجم نیست. مشکل اصلی کار همین متن ضعیف هست. هیچ چیز درگیر کننده ای حداقل برای من وجود نداشت. همه آنچه قرار بود گفته شود را میشد در پنج دقیقه گفت. طولانی شدن نمایش و از ریتم افتادنش مخصوصا در نیمه دوم کار واقعا هیچ ضرورت و حتی جذابیتی نداشت. کارگردان هم با تزریق خرده داستان های بی ربط در دل نمایش تقلا می کرد که منطقی به این ادامه داشتن بدهد ولی به نظرم چندان موفق نبود. اتفاقا هرچقدر نمایش جلوتر می رفت، از نظر زمان و کش اومدن روایت، بی منطق تر میشد. شاید واسه همین در گوش من کم کم صدای بازیگران به جیغ و داد نامفهوم تبدیل شده بود. ولی پایان نمایش رو دوست داشتم، کمی نگاه منفی ام رو کمرنگ تر کرد.