!POV: Doosesh nadashtm

رئالیسم این کار برای من بسیار سورئال جلوه میکرد چرا که مایندست غالب نسل من بسیار دور از این نمایشنامه و دغدغه‌هاشه.
زبان نسل زد فارسی نیست، فینگلیشه! نسل من خوب بلده فیلم انگلیسی ببینه، موزیک انگلیسی گوش بده، به انگلیسی درس بخونه، کار کنه، حرف بزنه، بخنده و بخندونه و حتی به انگلیسی زندگی کنه!
کلاسهای زبان در نسل ما شبیه کلاس کنکوره؛ جدی، خشن و مبتنی بر مهارت‌هایی که کمتر ارتباطی با ماهیت زبان انگلیسی دارند. ما در کلاسهامون موزیک انگلیسی گوش نمیدیم و فیلم نمیبینیم؛ داده تحلیل میکنیم، شبه مقاله میخونیم و تست میزنیم! حتی ظواهر کلاسها هم به زیبایی صحنه این نمایش نیست، زمخته و بدقواره! آموزشگاه‌ها پر از امثال امید‌هاست که لیترالی دست‌کمی از یک نیتیو واقعی ندارند و در صدد کسب نمراتی هستند که بسیاری از خود انگلیسی زبانان توان کسب اون رو ندارند. در نسل من ۵ بار تافل دادن با این هزینه‌های گزافش، شوخی‌ بی‌نمکی بیش نیست. در نسل من به ندرت کانسپت بازگشت مجدد به وطن وجود داره، به ندرت دغدغه‌ یادگیری زبان انگلیسی در لول اکسنت و بیان کلمات پیش پا افتاده‌ست. در نسل من، مهاجرت تبدیل به یک دستاورد و حتی یک مرحله بدیهی از زندگی شده و نه یک انتخاب! و همه اینها باعث میشه تمامی این دغدغه‌ها در ذهن جوان نسل زد مینیمایز بشه و رنگ ببازه، حتی اگه به قیمت فدا کردن خانواده‌ش، زبانش، ریشه‌هاش، ... دیدن ادامه ›› خاطراتش و چه بسا خاکش باشه.
در کل فکر میکنم همونطور که ثروتمند حال فقیر و نابینا حال بینا رو درک نمیکنه، کسی که متولد و بزرگ شده آمریکاست، علیرغم همه ریشه‌ها و روابط لانگ دیستنسی که با وطنش داره؛ با آنچه که بر سر کله سیاه خاورمیانه‌ای میاد، بیگانه‌ست!

کاراکتر سازی این نمایشنامه از دید من ضعیف بود و انگار با اگزجره سازی تمام زورش رو میزد تا استریوتایپ‌های مختلف یک مهاجر ایرانی رو نشون بده، کما اینکه بازیگرها همه توانشونو برای باور پذیر کردن رول‌هاشون گذاشتند. استوری لاین نمایش برای من کند بود و تمام پوینت‌هایی که نمایش سعی در اشاره‌ش داشت رو میشد در سی دقیقه آخر نمایش دریافت کرد. شوخی‌ها برای من بار طنز آنچنانی نداشتند، شاید هم من مثل الهام کمی گوشت تلخم :)
عزیزان اتاق فرمان امشب آنطور که باید شارپ و آن پوینت نبودند، اما در کل من فکر میکنم همه اعضای تیم بهترین خودشون رو به نمایش گذاشتند و ایرادی اگر باشه بخشی به دوش نمایشنامه و بخشی به دوش منه که با کانسپت مهاجرت در دهه ۸۰ بیگانه‌ام و به نظر میرسه مخاطبین سنین بالاتر ارتباط بهتری با این متن گرفتند.

فاینالی، به همگی خسته نباشید میگم و واستون آرزوی موفقیت میکنم :))

فوت نوت ۱: استفاده از واژگان بیگانه در این نوشته سیمپلی محض مزاح و آشنایی با زبان نسل زد است؛ به دل نگیرید :)
فوت نوت ۲: هر جا مسئله‌ای رو به نسل خودم تعمیم میدم آف کورس که منظور بخش عمده نسله، نه همه!
فوت نوت ۳: هم سنگری‌های من! این متن ابدا با هدف دیس و دیس بازی به نسل خودمون نیست؛ شرح ما وقعه! شما هم به دل نگیرید :)