بسیار قابل تأمل بود برای من و چیزی که باعث شد از این نمایش و بونکر ۱ لذت ببرم اتفاقا پیچیدگی و به چالش کشیده شدنم بود وقتی کار تموم شد تا ساعت ها ذهنم درگیر حدس و گمان هایم بود که هر بار داستان رو به نحوی برای خودم روایت می‌کردم که آیا تمام‌ شخصیت ها ساخته ی ذهن یک نویسنده بوده؟ آیا تمام شخصیت هایی که در یک آسایشگاه روانی بودن هر سه نفر درگیر مرز بین خیال و واقعیت اند؟
یا شاید زن و دختر یکی بودن و فقط خط زمانی متفاوتی داشتند و این دو توهم یا خیال مرد هست و و و .....
و من از این بازی و حدس و گمان ها‌ لذت میبرم و عاشق واژه هام و برای همین نمایش دیالوگ محور برام جذابه و از کار لذت بردم