بعیده که عموم تماشاگران با نمایش ارتباط خوبی برقرار کنند. یه جورایی مدل سینمایی و تصویر محورش بلاتاره که باید اهلش باشی. به نظرم در صفحه معرفی تیوال علاوه بر ژانر باید یه فیلد ریتم هم اضافه بشه مثلا ریتم تند/ کند/ خیلی کند و ... . چون در این سالها متوجه شدم خیلی از تماشاگران گاها ریتم براشون خیلی مهم میشه و این باعث میشه انتخاب بهتری داشته باشند مخصوصا با قیمت بالای بلیت ها طبیعیه که از دیدن نمایشی تا این حد متفاوت و بر خلاف انتظار خشمگین بشن.
اما من نمایش رو دوست داشتم. نه اینکه نمایش عالی باشه، بلکه من دنبال چیز متفاوتی بودم که تونستم تو این نمایش پیداش کنم. بعضبی وقتها فکر میکنم مطلقا تبدیل به قزل آلایِ شناگر بر خلاف جریان آب شدم. یه جور لذت سادیسمی از لذت نبردنِ کسانی که با من مشترکا یه اثر مشترک رو تماشا می کنند. شایدم واقعا یه اثر کشدار و نیازمند تمرکز شدید میتونه ارضا کننده ذهنی باشه که مدت هاست از سطحی بودن آثار گله منده.
اما بی شک یکی از مهمترین دلایلی که مجابم کرد نمایش رو دوست داشته باشم بازی درخشان بهنوش طباطبایی بود. همچنین بانو سجادیۀ زیبا که با این سنِ بالا، بر بالایِ سنِ تئاتر، مفهوم "خسته نشدن" رو بازتعریف کرد...