خب، «من» یک نگین بی کیفیت و کدر است روی یک حلقه ی بی اندازه زیبا و خوش تراش. این حلقه ی خوش تراش نورپردازی شاهکار، بازی دوست داشتنی ایمان صیاد برهانی و موقعیت سازی های خیلی با کیفیت اثر است.
اما اصل اثر، منطق روایی آن، خرده پیرنگ ها و حتی ایده اصلی تعریفی ندارند. ایده ی منِ من ایده دست خورده ای است و بازخوانی آن نیاز به خلاقیت و پیرنگ قدرتمندی دارد که اثر فاقد آن است و در ساده ترین فرم ممکن با ایده اصلی بازی شده. تکه تکه بودن روند روایتگری هم بسیار توی ذوق میزند، چه در فرم ابتدایی اپیزودیک شدن روایت اثر و چه در تغییر صحنه ها: گرفتن نور و قطع ناگهانی موسیقی و تغییر دکور و لباس جلوی چشم مخاطب.
در مجموع، ارزش دیدن دارد ولی اثر مورد ستایشی نخواهد بود.