نقد هوشنگ گلمکانی بر قاعده‌ی تصادف:
می‌توانید حدس بزنید چه‌قدر وقت و انرژی صرف این پلان‌سکانس‌ها شده؟ این‌ها را صرف چیزهایی دیگری باید کرد. صرف ورز دادن رابطه‌ها و دقیق‌تر ساختن شخصیت‌ها و پرداختن دیالوگ‌ها و اجرای لحن آن‌ها. مثل ساختن شخصیت پدر که از پدرهای سنتی و سخت‌گیر دور شده، و رفتارش قابل فهم و درک و احترام است. می‌شود دیدگاه و تصمیمش را دوست نداشت اما او را درک کرد و در برابرش گارد نگرفت. این تقابل نسل‌ها در زمانه‌ی ما برنده‌ای ندارد. یک تقابل باخت- باخت است. هر دو طرف ممکن است بابت اندک موفقیتی احساس رضایت کنند اما هر دو در عین حال احساس شکست هم می‌کنند... فیلم دوم بهنام بهزادی به اندازه‌ی فیلم اولش تجربه‌ی هیجان‌انگیز و غافل‌گیرکننده‌ای نیست. به جای چالشی روایی که نکته‌ی اصلی فیلم اول بود این‌جا درگیر مضمون و حذف تدوین است. اما هنوز به این فیلم‌ساز جوان امید داریم.