بالاخره جمعه موفق به دیدن نمایش "ریچارد دوم" به کارگردانی مهدی کوشکی شدم.
این اثر به واقع یکی از خلاقیت های ناب مهدی کوشکی بعد از اثر فراموش نشدنی "ولپن" ایشان بود. خلاقیت صحنه ای، بکار بستن چوب پاها و اجبار به نشستن تماشاچیان زاویه دید بسیار هولناکی را می ساخت که با فضای نمایش سنخیتی وصف ناشدنی ایجاد می کرد. دراماتورژی عالی این کار با وفاداری به متن نوشته شکسپیر این نمایش را دوباره زنده و امروزی نمود. بازی بسیار عالی بیشتر بازیگران بر روی چوب پاها بدون درگیری با این آکسسوار طاقت فرسا و با توجه به کوتاه بودن سقف محل اجرا، اجرا را ستودنی تر می کرد. تنها مشکل فضای کوچک سالن نمایش و عدم امکان استفاده از تکیه گاه نشستن بود که آن هم به دیدن چنین اثری می ارزید و خستگی ای به یاد نمی ماند. در حوزه صدا اتفاق ویژه ای نداشت و البته به نظر من احتیاجی هم نداشت. نور پردازی ساده و عالی بود. کم و غنی.
توقع من از متولیان تئاتر این است که این اثر چون اثر "ولپن" مهدی کوشکی جا برای خود نمایی ایران در جشنواره های بین المللی را دارد و قابلیت ابراز اندام را در حد بسیار خوبی داراست. البته تعجب می کنم که چرا برخی کج سلیقگی ها و حسادت ها هنوز در این صنف بسیار مقدس وجود دارد که برخی از آنها بر روی این دیوار عمومی نقش سیاه بسته است.
البته این نمایش خود بهترین مدعاست.

حق یاد
آیدین الفت
1392/8/20