در روز
از روز
تا روز
آغاز از ساعت
پایان تا ساعت
دارای سانس فعال
آنلاین
کمدی
کودک و نوجوان
تیوال | امیرمسعود مکرمی
SB > com/org | (HTTPS) localhost : 08:18:44
 

هنر | Art

 ۰۵ آذر ۱۳۸۷
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
!Five minutes
یک مصاحبه‌ی غیردراماتیک!
یادداشتی پیرامون تئاتر "جا به جا" / انباشت خرده روایت ها
▪︎
[ورود به سالن یعنی پا گذاشتن در جهانی واژگون!]
تئاتر به دو قسمت تقسیم ... دیدن ادامه ›› میشود:
۱- واقع‌گرایی
۲- غیر واقع‌گرایی
سورئال ساختن از واقعیت های درونی نقش‌بسته در ذهن نویسنده قابل تقدیر است.
- اکنون دامغانی چقدر به نوشته‌ی خود وفادار بوده است؟!
دامغانی را از "افلیاسیون" میشناسم ؛ او سادیسم دارد! در اینجا سادیسم بد نیست ، سادیسم به معنای آزار تماشاگر است ، تماشاگر غرق در اندیشه های او بود ، تماشاگر به محقق شدن رویا و اندیشه‌‌های ذهن او کمک میکرد ، به طوری که ردپای او و جهان بینی‌اش در تمام اپیزود هایی که کارگردان های متفاوتی داشتند احساس میشد و همین موجب یکنواختی ریتم ، سمبولیسم بودن اثر(وجه مشترک کار‌هایش) طراحی صحنه مینیمال و در نهایت نگرش رابرت ویلسون وارانه‌ی او میشد.

- در نهایت کارگردان به جمع بندی ، تفکیک یا تلفیق این موارد رسیده است یا خیر؟
در ضمن این را هم بگویم که دامفانی و تیم اجرایی‌اش درست مقابل وحدت های ارسطویی ایستاده اند ؛ وحدت‌های کلاسیکی که به وحدت های پوچی بدل میشوند.
- چه چیزی باعث میشود گروه اجرایی پس از حدوداً ۴ سال به فکر اجرای مجدد اثر می‌افتند؟
پس از همه‌ی این‌ها ضرورت اجرایی به چه‌معناست؟! (به غیر از اپیزود گرگ ها)
صاحب‌اثران در راستای انتقال مفاهیم تا حدی گُنگ و ناموفق بوده اند ، نسبت به پرداخت به ایده بی‌تفاوت و در یک جهان گُنگ برساخته معلق.
در انتها تلاش ها و زحمات این گروه جای تحسین دارد.

امیرمسعود مکرمی
امیر مسعود و سپهر این را خواندند
محمدکاظم دامغانی، نجوا | najwa و سوده بندری این را دوست دارند
با سلام و‌احترام.‌خیلی ممنونم از مطلب و‌نوشته شما.
برای ما این نوع نگاه با ارزشه🙏🙏🙏
۱۱ شهریور ۱۴۰۲
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
- برو عامو ، خوش نِدارم اینجا باشی ، برو الان زیدُم میاد...
+ تو واقعا زید داری؟ خوشگله؟
سپهر، امیر مسعود و آکادمی صحنه این را خواندند
فاطمه زندی گوهرریزی این را دوست دارد
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
یادداشتی پیرامون تئاتر زندگی
نویسنده و کارگردان: سیدمحمدحسین حسینی
"کسانی که ما دوستشان داریم ما را دوست ندارند ، کسانی که ما را دوست ... دیدن ادامه ›› دارند دوستشان نداریم."
«زندگی» از قبرستان متولد میشود و زندگی سه نفر را روایت میکند و سپس باز هم به قبرستان بر می‌گردد.
این اثر در فرم ارتباط تنگاتنگی با سیستم فاصله گذاری دارد و مبتنی بر پایه تئاتر روایی برشتی‌ست ، اما در محتوا کاملاً مستقل عمل میکند.
به نظر می‌رسد کارگردان سعی داشته است تا توجه مخاطب به مفهوم منطق روایی معطوف شود تا به خلقی دراماتیک.
«زندگی» مخاطب را به قضاوت وادار میکند و البته چراهایی در کارش میگذارد که باعث می‌شود تاثیرات این اثر در یک پروسه‌ی زمانی محدود (یا نامحدودی) در ذهن مخاطب حک شود و جاودان بماند.
زندگی فرم و محتوای متناسبی دارد و از ریتم مناسبی هم برخوردار است و با زمان و شرایط این روز های جامعه نسبتی دارد که نشان از فهم و درک گروه اجرایی از "ضرورت اجرایی" می‌باشد.
در نهایت سیدمحمدحسین حسینی بر این شعار پایبند بوده است که:
نفسِ هنرمند انتقاد است.
 

زمینه‌های فعالیت

تئاتر

تماس‌ها

amirmasoudmokrami0@gmail.com