نمایش›متران پاژ

من هم این نمایش را دیدم و احساس میکنم از نیمه راه به این دلیل وارد فضای سورئال وتوهم شدند که نمایش ما را از دید شخصیت مدیر هتل وارد داستان میکند...وما ترسها وتوهمات ذهنی او را میبینیم که تحت تاثیر فشار روانی ترس از مترانپاژ قرار گرفته و دچار نوعی جنون شده است.که این به خوبی بیان شده بود و تاثیر گذار بود.

سلام آقای بیگوند عزیز،
حتم دارم که هدف شما پیشرفته و من هم هدفی غیر از همراهی شما برای این پیشرفت ندارم.
چند مورد از دلایلی که باعث دلچسب نبودن فضای سورئال شد رو می نویسم:
اعداد و زمانهایی که در ادامه اشاره میکنم حدودی هستند.
مشکل اصلی من با فضای سورئال نمایشتون زمانبندی بود. حدود نیمی از نمایش رئال بود با ۴-۵ بار عوض شدن پرده. اما از جاییکه فضای ذهن ... دیدن ادامه ›› مدیر وارد نمایش میشه، تا انتها حدود ۱۳ بار چراغ ها خاموش و روشن میشه. ۶ بار وارد ذهن مدیر میشیم و خارج میشیم. یک بار هم چراغ تماشاچیان روشن میشه.
۱۳ بار در ۳۰ دقیقه. با مدت زمانهای نامساوی. این نمایش رو از ریتم و نفس میندازه. و تماشاچی رو از کار جدا می کنه.
ضمن اینکه اتفاقات و دیالوگ های درون ذهن مدیر تکراری و قابل حدس میشه.

نکته ی مهم بعدی در خصوص میزانسن هاست. اگر نور قرمز بیانگر فضای داخل ذهن مدیر باشه، بعد از برگشت نور معمول، ما باید همون میزانسن قبلی رو ببینیم نه ادامه ی میزانسن ذهن مدیر رو.
یا اینکه بازیگر مقابل باید از حرکات عجیب مدیر، که ناشی از اتفاقات داخل ذهنش هست، متعجب یا حتی وحشت زده باشه. حالت و پوزیشن مدیر کی تغییر کرده؟
از طرفی کاراکتر مدیر در عالم واقعیت کاملا متفاوت از کاراکتر درون ذهنشه. وجود نشانه هایی از کاراکتر واقعی در کاراکتر ذهنی، لازمه.

امیدوارم اینها کوچکترین کمکی به بهتر شدن نمایش خوبتون بکنه.

سپاس گذار از شما.. بسیار متشکرم. ارادتمند