گریه های بدون اشک پیرمون کرده و این واقعیته جامعه ی ماست فریادهای بی صدا و بغض های خفه شده و همه و همه پشت لبخندی وقیح و فلج و ناکارآمد برای نپذیرفتن و همراه شدن با ابلیس
قبل از شروع به خودم میگفتم چطور قصه ی تلخی که غلامرضا خوشرو سالها قبل بوجودش آورده رو ببینم و بشنوم که هر چقدر از نمایش میگذشت برام سخت میشد، تصویرهای زیادی تو ذهنم میومد اما ی تصویر واحد برام شکل گرفت تصویری که همیشه خودشو مظلوم میدونه و بقیه رو ظالم و با همین تفکر بیمار درونش غلامرضاست که لبخند میزنه...مثل تئاتری که دیشب دیدم به سبک زندگی، تلخ و سخت...
خداقوت و خسته نباشید به همه ی عوامل اجرایی و آرزوی موفقیت در اجراهای پیش رو