گیشه = کیفیت
چند کلمه صادقانه با تیوالی ها
در ابتدا میخواستیم صندوقی بگذاریم و گیشه ای نداشته باشیم تا هرکه هر قیمتی فکر میکند صحیح است بپردازد ، بحث های زیادی کردیم تعدادی گفتند زیادی روشنفکرانه است بعضی گفتند صدقه است و...
پذیرفتیم اما باز هم نمیخواستیم کسی به خاطر قیمت بلیت از دیدن کار ما صرف نظر کند اما باز هم میشنویم که ((ارزش کار خود را پایین نیاورید ))و... اما دیگر اینجا به این حرف ها گوش ندادیم.
مسئله آخر دانشجویان هستند. برای ما ((پیاده ها )) بیشتر از پول بلیت دانشجویان حضور هم کلاسی هایمان ،هم دانشگاهیان و در کل دوستان و تئاتری های دانشجوست که مهم است چرا که خود دانشجوییم و مشکلات خود را بهتر میدانیم و بیشتر از همه میدانیم که انرژی که از دوستانمان میگیریم از همه اینها بیشتر می ارزد.
عذر تقصیر به خاطر زیاده گویی...
امیر اخوان ((کارگردان نمایش اهانت به تماشاگر))

تئاتر ما حرفه ای نیست
تئاتر ما کارگردانش کار اولیست
تئاتر ما بازیگران جوان دارد
تئاتر ما دور و برش شلوغ نیست
تئاتر ما از فضای حرفه ای دل خوشی ندارد
تئاتر ما آماتوری است
تئاتر ما در تمرین شکل میگرد نه در تبلیغ
تئاتر ما ضیافتی برای تئاتر بین هاست نه چهره بین ها
تئاتر ما هرآنچه هست در خودش است
تئاتر ما دلش میخواهد با نه گفتن به مثل بقیه شدن بایستد
تئاتر ما به دنبال خودش میگردد
تئاتر ما همین است
.
.
.
امیر اخوان (گروه تئاتر پیاده ها)
نمایش اهانت به تماشاگر

نیما نادری «یوبیتسومه» را نمایشنامه خوانی می‌کند

نمایشنامه «یوبیتسومه» به نویسندگی و کارگردانی نیما نادری و با حضورمریم بوبانی، مهدی صباغی، معصومی رحمانی نمایشنامه خوانی می‌شود.

این جلسه ۲۳ شهریور ماه ساعت ۱۸ در تالار حافظ برگزار می‌شود. در این نمایشنامه خوانی بهرنگ دزفولی زاده:عکاس،مهدی راستگو و امیر اخوان به عنوان دستیاران اجرا و بهناز شیربانی:روابط عمومی،نادری را همراهی می‌کنند.

نمایشنامه«یوبیتسومه» در شانزدهمین جشنواره تئاتر دانشگاهی موفق به کسب جایزه نمایشنامه نویسی(جایزه ... دیدن ادامه ›› اکبر رادی)شد.


نیما نادری تا پیش از این نویسندگی یکی از اپیزودهای نمایشنامه «سه گانه اورنگ» را به همراه علیرضا نادری و محمد امیر یار احمدی برعهده داشت.

خوشحال میشیم ببینیمتون...


علاقه مندان برای خرید و رزرو بلیط می‌توانند به سایت بنیاد رودکی مراجعه کنند.

یادداشت حسین کیانی درباره نمایش زمان لرزه

نمایش زمان لرزه دو بُعد دارد.یکی بعد تاریخی و فرا زمانی،دیگری بعد زبانی و فرا دستوری.در بعد تاریخی که اعتبار از دوران جنگ عراق با ایران می گیرد،تاریکی نقش عمده دارد.گاه و بیگاه نور از صحنه میپرد تا بمبی از جنگده های عراقی فرو نیفتد.اما این تاریکی های گاه به گاه دلالت بر جای دیگری دارد.این روابط آدمهاست که تاریک است ، درونشان است که خاموش شده .عشقی اگر بوده مدفون شده و اگر هست جرئت بروز ندارد . رابطه ی زناشویی هم اگر هست گسستنی به نظر می آید و مضحک.فانوس به دست داستان نیز پیرمرد ی است بی پیوند با همه چیز.پادویی است زحمتکش ، درخت بی برگ و باری است منتظر تند بادی است برای فرو افتادن.همه چیز در مسیر زوال است و زنانگی نمایش در زنجیر عشقی خفته در خاک که برادر زنده اش پاسداری از ناموس برادر را وظیفه ی خود می داند تا مرز ناممکن.
آدمها در گریز از تنهایی هایشان نمی توانند به یکدیگر پناه ببرند. تاریکی میانشان فاصله انداخته .راه نجات خروج از این خانه ی بی فانوس است.محکوم عشق برادرِ مُرده ،عشقکی می جوید پیکان سوار و بی چیز.زن و شوهر مضحک هم به فکر گرفتن سهم ،البته به خواست زن ،که عروس خانه است.

برادرِ بزرگ که بنظر سالهاست مُرده ،اما همچنان نفس می کشد،از مرز ناممکن عبور نمی کند.رضایت به ازدواج زنِ برادرِ مرده ی خود می دهد ، برادر ... دیدن ادامه ›› مضحک و عروس او را با سهم ،بیرون میفرستد و خود را تنها میسازد.تنها و رها در خانه ای تاریک. شاید از خود میخواهد انتقام بگیرد.انتقام از عشقی ممنوع که به زنِ برادرِمرده ی خود دارد و نیز انتقام از مالی که از راه جبهه و جنگ و احتکار نصیبش شده.

اما بُعد دوم نمایش که زبانی است ، فرا دستوری عمل میکند. زبان از مرز دستورهای محتمل و قاعده مندانه عبور میکند و مبدل میشود به شعرِ صحنه،شعری که علی رغم گاهی تصنعی بودنش ، شخصیتها را در گفتنش دچار لکنت نمی کند.روانیِ زبان شعرناکِ نمایش، حتی بُعد تاریخی را هم سیالیّت میبخشد.این جنگ علیه ایران هر جنگی میتواند باشد و این آدم ها هر کجای تاریخ این سرزمین .مهم تاریکی است که باید روشن شود.مهم منبع نوری است که باید به آن اندیشیده شود.

در نمایش زمان لرزه نور کم است ،اما هست. فانوس پیرمردِ پیشکار نمی شکند. شاید ناصر خانِ نمایش همان برادر بزرگ ،که خود را از حرامی ها و نادرستی ها می تکاند.بعد از چند چله نشینی ،روحی صفا دهد و برخیزد.

زمان برای همه ی آدمها ،گاهی می لرزد،اما این لرزیدن ابدی نیست. زمان،ثبات دهنده به همه چیز است . بالاخره پیرمرد با فانوس روشن سر میرسد.

حسین کیانی
13 تیر 92