نگاهی به نمایش آسانسور نداره به کارگردانی لبخند بدیعی
دیدن نمایش آبزورد که این روزها متاسفانه در تئاتر ما جایش بسیار کمرنگ است آن هم با شیوه اجرایی بورلسک یا مضحکه انگاری بسیار وسوسه برانگیز و جذاب است.
تلفیق این سبک و شیوه اجرایی در این نمایش به شکل خلاقانه‌ای توسط کارگردان کار صورت گرفته و اجرا متن را در دل خود نشان داده و از زاویه ذهن کارگردان به آن نگاه می کند. همان طور که می دانیم در حقیقت آبزورد نوعی پوچ انگاری و تلاش بیهوده برای حل مشکلات انسانی است که بامضحکه انگاری موجود شخصیت ها جذاب تر شدند. ازنکات جالب این نمایش دکور ساده و سمبولیک که در راستای نشان دادن یکی از ویژگی‌های متن های آبزورد یعنی نداشتن مکان و زمان موفق عمل می کند . میزانسن های نمایش در اغلب اوقات مناسب و باعث ایجاد ریتم خوب نمایش می شود .از دیگر از مواردی که می‌توان به آن اشاره داشت ایرانیزه کردن شوخی‌های متن بود که خوب از کار درآمده بود فاصله گذاری های متعدد درون نمایش که متاسفانه من متوجه نشدم که مربوط به متن بود یا کارگردان بسیار جذاب بود و باعث شور و نشاط تماشاگر می شد بازی ها روان و قابل قبول بود و در کل اپیزود ها پارادوکس شخصیتی دو شخصیت اصلی حفظ شده بود .
در در مجموع این کار علیرغم بعضی کاستی‌ها مثل عدم نور پردازی درخشان و یا کم استفاده کردن از صدا و افکت قابل قبول بود و نوید آمدن یک کارگردان آینده دار را در تئاتر ما میدهد.