جمع و جور،بی ادا،متن سرراست/این بهترین ترکیب برای معرفی نمایش داستان سفر درخت توت… است .بااینکه متن برای فرم گردن کلفتی می کند و همه ی فرم فدای داستان مرتضاسالاری می شود اما بخش هایی که نمایش از نوشته خارج و به بازیگر جای بازی می دهد به خوبی هم بازیگر و هم کار دلنشین می شوند عدم استفاده بیشتر از اکسسوار و تکیه بر مونولوگ گویی صرف ؛داستان سفردرخت…را از تئاتر دور که حتا از نمایش رادیویی هم فاصله می اندازد و به پادکست تبدیل می کند اما قصه آنقدر به اندازه دالان فرار به سمت سورپرایز کردن تماشاچی را دارد که از عدم تمرکز بازیگر در برهه هایی،فقدان تسلط در اجرای نور و هماهنگی و همگامی صدا گذر کرد و از چهل و پنج دقیقه نشستن با عذاب رو نشیمن های سفت پلاتوی دا نهایت لذت را برد.