کاملن باهاتون موافقم ؛ این که نمایش های آقای دادگر بیننده رو به فکر فرو می بره و جوری هست که برداشت هایی کاملن متفاوت میشه از کارهاشون کرد از دید من جنبه ی مثبت و نکته ی قوت کارهاشون هست که البته برای مخاطب ذائقه ی خاص خودش رو هم می طلبه و شاید هر کسی از این سبک کارها خوشش نیاد .
نکته ی دیگه ای که به ذهنم می رسه اینه که در اکثر نمایش هایی که حالت معما گونه دارند ، در سخت ترین و پیچیده ترین حالت نمایش به شکلی هست که تماشاگر با در نظر گرفتن یک سری راهنمایی و نکته و نشانه می تونه به ذهن کارگردان دست پیدا کنه ، این البته که اصلن چیز بدی نیست و در چنین نمایش هایی روتین هست ولی بنظرم کارهای آقای دادگر از این مرحله هم پا رو فراتر گذاشته و از این حالت روتین خارج شده و با شمای مخاطب کاری می کنه که مدت ها ذهن ات درگیر پازلی باشه که (‌شاید) همه ی قطعاتش رو بهتون ارائه نکرده (‌ یا شاید خیلی بهم ریخته بهتون ارائه کرده ؛ بخصوص در مورد این نمایش ) ؛ که بنظرم این یک سطح بالاتر از نمایش های معمول اینچنینی هست که از دید من بسیار جذابه .

ضمنن الان که بیشتر فکر می کنم و با توجه به بعضی قرائن دیگه در نمایش بنظرم برداشت شما از این نمایش برداشت جالب و نزدیک به واقعیتی باشه .
درود

دیروز داشتیم خیابان انقلاب رو گز می‌کردیم و کتاب‌دست‌دوم‌فروش‌ها و بساطی‌ها رو از نظر می‌گذروندیم. فروشنده‌ای یه سری افست رو کنار گذاشته بود و ارزون‌تر از بقیه می‌داد گفتیم این "سفر شب" با اون سفر شب چه فرقی داره؟ گفت "مثل ایناس" و اشاره کرد به تعدادی قوطی پازل هزارتکه‌ای که باز ارزون‌تر از کناری‌هاش بودند. گفت اینا ده-دوازده تیکه‌شون نیست، گم شده! مثل این کتاب‌ها که چند‌صفحه‌شون سفیده یا تکراری... هیچ‌وقت تموم نمی‌شن.

سپاس از نظرتان