یک زندگی در قالب 85 دقیقه.
میشه گفت کسایی که به جای یه بار دلشون می خواد دو بار زندگی کنن
بهتره این نمایشو از دست ندن.
کارگردانی کار خیلی خوب و خط زمانی خیلی قشنگی داشت. موسیقی زنده و زیبا که اونقد قویه که می تونه مود تماشاچی رو راحت تغییر بده، از شادی به غم یا برعکس
ولی خب ترجیح می دم به جای گفتن از خوبی ها یا بدی های این کار یکم برم تو یه سری چیزایی که می شه گفت بعد از نمایش بهشون فکر کردم.(تا اونجایی که خطر اسپویلینگ وجود نداشته باشه)
یه جورایی ما ادما از وقتی یکم ذهنمون شروع به فکر کردن می کنه دنبال اینیم که بفهمیم معنی ما توی زندگی چیه؟ توی این مسیر ما قراره زیاد فکر کنیم و کارای مختلفی انجام بدیم، ولی خب زندگیه دیگه، قرار نیست بدون تاثیر گذاشتن رو ما، ما رو ول کنه... قراره ما رو تو یه مسیر بد(یا خوب) هدایت کنه...
داستان نمایش داستان منِ نوعیه، منی که در عین حال هیچ تفاوتی با تو ندارم، منِ جنایتکار در عین حال دقیقا تویِ خیرخواهم، ولی زندگی ما متفاوت ... دیدن ادامه ›› بوده، شرایط منو جنایتکار کرده و تو رو خیرخواه(بدون اینکه بدونیم)
ایا المانی های مجرم جنگی باید به خاطر جرماشون مجازات می شدن، یا انسان های توی یه کشور دیکتاتوری به خاطر اینکه دیکتاتور ازشون چیزی می خواسته؟ بهشون دیکته شده بوده... گناه اونا چی بوده؟
در نهایت با سکانس کوبنده ی نهایی این به مغز جان ادم رسوخ می کنه، من جنایتکار در واقع فرزند تو ام، توی خیرخواه در واقع پدر یا مادر منی،(و در سطح عمیق تر جفتمون یکی هستیم) ولی تو دو تا شرایط مختلف بودیم و باعث شده ادم خوب یا بدی باشیم.
امیدوارم اونقد که زیبا این نمایشو دیده باشم تونسته باشم منظورمو رسونده باشم،
دیدنشو عمیقا پیشنهاد می کنم با اینکه فردا روز اخرِ به اجرا در اومدنشه