اینکه نویسنده سراغ شخصی می رود که در جمهوری اسلامی به ممنوع بودن و رکیک بودن شهره است ، نشان از هوشمندی وی دارد .ایرج میرزا همانقدر که ممنوع است، دوست داشتنی است .همان قدر که گاه رکیک می شود، محجوب است و آنقدر ساده شعر گفته است که : گویند مرا چو زاد مادر ، پستان به دهان گرفتن آموخت .
و جدای از همه این ها ایرج میرزا از معدود شعرای زمان خود است که نگاه ویژه ای به زن دارد و بر این اندیشه که جامعه ای اندیشمند ، متکی به حضور زن اندیشمند در جامعه است.
بی تردید نویسنده و کارگردان اثر به این وجهه از اندیشه ایرج میرزا نظر داشته اند و قطعا تناسب آن را با حوادث روزگار اکنون ما سنجیده اند. و چه عالی که این موضوع با چاشنی طنز و ول شدگان به هم آمیخته شد که قطعا اگر این گونه نبود ، ممیزی اش تاک و تاک نشان را بر باد می داد.
بازی بازیگران و موسیقی همه سنجیده و دلنشین و ترکیب متن و شعر و ساز و آواز دلچسب بود.
لحظه های خوبی را در تماشای این نمایش سپری کردم و به دیگران نیز توصیه می کنم این اثر را ببینند .