حسین عباسی کارگردان، تهیه کننده، مدیر تولید، مشاور کارگردان، دستیار ...

لطفا برای این‌که بفهمید من چه جوری مرده‌ام، تیکه تیکه‌ام نکنید...

تنها چیز موندگار نابودیه. ما همه‌مون ناپدید میشیم. دارم دست و پا میزنم برای به جا گذاشتن نشونه‌ای موندگارتر از خودم...

من افسرده‌ام و افسردگی هم یه جور خشمه...

خدا کنه این مرگ بالاخره یه پایان درست و حسابی داشته باشه...

درمان‌های شیمیایی برای دلتنگی‌های ذاتی...

متن : فارغ از زیاده‌گویی، پر واضح و شفاف، قابل درک و فهم حتی برای مخاطب غیرتئاتری (نقد خانم ثانی که در این خصوص در روزنامه سازندگی آمده را نمی‌پسندم)
کارگردانی : جسورانه، هوشمندانه، همراه با شیوه‌ی اجرایی متفاوت که هنرمندانه ریتم و روند کار را کنترل کرده بود
بازی بازیگران : قوی، باورپذیر و البته روان، به همراه طراحی فرم و حرکات مناسب (که برای شخص من، بازی خانم‌ها ندا مقصودی و ماه‌ منیر صادقیان چشمگیرتر بود و این عزیزان به خوبی توانسته بودند بار زنانه نمایش را به دوش کشیده و منتقل کنند)
موسیقی و‌ صدا : عالی، فوق العاده و مسحورکننده به گونه‌ای که به شدت به فضاسازی کار کمک کرده بود
گریم : خوب، مناسب و بجا (بجز در یک مورد)
طراحی نور : خوب و‌ مناسب (گرچه که می‌توانست قوی‌تر باشد)
طراحی لباس : خوب، مناسب و بجا (بجز در یک مورد)
در مجموع اثری قابل ستایش و قابل دفاع بود که به کارگردان محترم و تمامی عوامل این کار (نویسنده، تهیه‌کننده، بازیگران و عوامل پشت صحنه) تبریک و خداقوت عرض میکنم.