تئاتر همیشه نباید داستان خاص رو شروع کنه و به پایان برسونه. نمایش لندن رم تهران آمستردام ویژگی های منحصر به فردی داره که از نمایش های دیگه متمایز میشه. نمایشی که تمام اتفاقات روزمره و حرف های آمیانه و روابط دوستانه بین آدم هایی که هیچ شناختی و وجه مشترکی با هم ندارند ولی ارتباط آنها برای تماشاگر ملموس و ذوست داشتنیه.در تمام طول نمایش تصویر ذهنی مخاطب عوض میشه. صفحه در عین حال که ساده است ولی مناسب روابط و نزدیکی شخصیت ها هستش. در لحظاتی حس می کنی کاراکتر ها از زبان خود شما سخن میگن و حرف هایی زده میشه که بسیاری از آنها حرف های شماست. این کار شباهتی هم به نمایش بین خودمون باشه آقای دشت آرای هم هست. در لحظه آخر نمایش می بینیم که صندلی ها به هم گره می خورن و ترکیب جدیدی رو به وجود میارن که این ترکیب همان افراد هستن که یک جامعه و جهان پیرامون رو شکل میدن و همه با هم این وجه مشترک رو دارن.

به زبان ساده باید گفت این نمایش،نمایش نیست بلکه لحظاتی از زندگی است. دیدن نمایش توصیه میشه.
پس درباره تصویر ذهنی که از این نمایش دارید صرف نظر کن و نمایش رو ببینید :)