یکی از بهترین نمایش هایی که اخیرا دیدم
هرچند که فضای قصه و شیوه روایت تا حدی آدم رو یاد نمایش "هم هوایی" میندازه به ویژه اینکه یکی از کاراکترها در هر دو نمایش مشترکه؛ اما اساسا نمایش میتونه شخصیت و اوریجینالیته ی خودش رو حفظ کنه. بازی ها خیلی روان و تقریبا همگی در یک سطح هستند (از این نظر تقریبا چون بازیگر کاراکتر خبرنگار در آخرین پرده خودش رو نجات میده و سطح نمایش میرسونه) و از آنجا که بازی ها ستون اصلی این نمایش به علت شیوه ی روایت هستند کاملا استاندارد کل کار را حفظ می کنند.
دیالوگ ها در مواقعی واقعا تکان دهنده و اوج و فرودها به اندازه هستند.
البته
هرچند که نویسنده تلاش کرده قضاوتی ارائه نداده و در واقع "قاعده تجاهل" را رعایت کند اما نمی توان خط فکری مسلط بر قصه را نادیده گرفت