یک ایده ی بکر با شخصیت هایی سطحی

خوشحالم که در اولین شب اجرا این کار رو دیدم. بدون تردید از نظر مضمون و ایده‌ی اولیه یکی از بدیع ترین کارهای این روزهای تئاتر ایران بود. داستانی خانوادگی- اجتماعی- سیاسی که تلاش میکنه به یکی از غریزی ترین و عمیق ترین چالش ها و فوبیاهای همه ی ما بپردازه. بُرشی از جامعه ای به ظاهر مدرن که حریم خصوصی در آن هیچ مرز مشخصی نداره. پرداختی قابل تحسین به موضوعی حساس بود ولی حیف که چالش داستان اجازه ورود به عمق شخصیت ها رو به نویسنده نمیده.
به غیر از شخصیت خانم فراهانی که تعجب تماشاگر از رفتارش رو به همزادپنداری در انتهای پرده اول تبدیل میکنه، و شخصیت مسعود کرامتی با بازی فوق العاده که تضادی آشکار از پدری خانواده دوست و دلسوز و عاشق رو با یک کاسب حریم های خصوصی و بی احساس ارائه میده، تقریبا بقیه کاراکترهای داستان به سطح هم نمیرسن. فارغ از آقای سیاحی و خانم صدرعرفایی که بازی ضعیفف تصنعی و دستپاچه شون خیلی سوال برانگیز بود، متاسفانه بازی خوب خانم خلیق هم به خاطر ضعف شخصیت پردازی کاراکتر به هدر میره. من تردید ندارم هر کدام از تماشاچیان هم اگر قرار بود دختری احساسی، امروزی و دمدمی رو در کالبدی آپارتمانی و مدرن، تک و تنها تعریف کنن، فارغ از اینکه گذشته، حال و ریشه ی این آدم چجور بوده، با تشابه عجیبی همین کاراکتر رو در نقطه صفر در ذهنشون ایجاد میکردن و متاسفانه نویسنده هم در همین نقطه صفر باقی میمونه. آقای قریبیان هم که دقیقا همون چیزی بود که تا حالا بوده بدون هیچ گونه تنوع ... دیدن ادامه ›› یا خلاقیتی.
اقبال خوب نویسنده و کارگردان، انتخاب بجای مسعود کرامتی بود که در انتها نمایش رو از سقوط نجات میده.
با این حال هنوز هم تماشای این کار رو به کسانی که دنبال ایده های نو هستن پیشنهاد میکنم و امیدوارم حس بهتری به اونها نسبت به من دست بده.

یک کار ارزشمند

سرمای پاریسی

من دیشب اجرا رو دیدم. در مجموع کار شریف و قابل احترامی بود. از اونجا که به کارهای اجتماعی رئال خیلی علاقه دارم و سعی میکنم فوراً با طراحی صحنه ارتباط برقرار کنم، از همون ابتدا طراحی ساده ولی پر از حس و حال جلوخان یک خانه نسبتاً متمولانه پاریسی برام دلپذیر بود.
آشکار شدن لایه های شخصیتی دو کاراکتر با ریتمی درست و غافلگیری های بجا اصلی ترین تم نمایشنامه بود که با بازی خوب دو بازیگر (به ویژه بهنام تشکر) کاملا باورپذیر بود
سرفه های ظاهراً روشنفکرانه ولی توخالی یک مدیر روزنامه ی به ظاهر سوسیالیت در برابر دردهای عاشقانۀ یک بی ادعا تضادی دوست داشتنی بوجود می آورد.
هرچند که با کش دار شدن بی دلیل و اذیت کنندۀ برخی اجراها واقعا مخالفم اما به نظرم ایراد بزرگ این کار سر هم بندی سراسیمه انتهای اون بود. در واقع درست در همون لحظه که دست دو کاراکتر برای مخاطب رو میشه و حالا دوست داره روند برخوردها و دیالوگ ها رو پیش بینی کنه و باهاشون بازی کنه کار تموم میشه.

به هر حال من در مجموع این نمایش رو دوست داشتم

دوستانی که اجرا رو دیدن یه سوال
اینکه صحنه دو طبقه ست برای کسانی که ردیف های جلو هستن مشکل دید ایجاد نمیکنه؟

اجرا رو دیشب دیدم؛
و چند نکته ...
اگر قرار بود این کار رو به عنوان تجربه های آغازین یک سری دانشجوی عاشق تئاتر ببینم بدون تردید به افتخارشون دقایق بسیاری دست میزدم؛ اما حیف که نام ها انتظار من رو خیلی بالا برده بودند
شاید بشه گفت که پایان غیرمنتظره داستان (که خب اساسا ارتباطی با دست اندرکاران نمایش پیدا نمی کنه) از معدود عواملی بود که کار رو از مرگ نجات میداد
اگر قرار است نمایشی راوی دوره ای از تاریخ معاصر باشد، یکی از اصلی ترین عواملی که جغرافیای قصه و فضای اجتماعی- فرهنگی داستان رو برای مخاطب میسازه طراحی صحنه است. باور کنید یک تلفن در مرکز صحنه (که تقریبا هیچ کاربردی نداره) یک تخت چرخ دار و یک ویلچر لزوما هیچ ارتباطی با خانه یک شهر جنگ زده در جنگ جهانی نداره!
تماشاگر تئاتر به سالن میاد تا اجرای یک نمایشنامه رو ببینه نه اینکه نمایشنامه رو بخونه! اون هم بخش هایی از نمایشنامه که (به جز خط اول اونها که گذر زمان رو نشون میدن) یا به راحتی قابل اجرا هستند یا اصلا حذف اونها جهت خلاصه کردن داستان لطمه ای به اون نمیزنه. اتفاقا وقتی داشتم متن ها رو میخوندم ... دیدن ادامه ›› به این فکر میکردم که اگر برخی از اینها روی صحنه اجرا میشد میتونست کمی از یکنواختی کار کم کنه.
البته از حق نگذریم طراحی لباس ها و گریم سرد بازیگران (چون من ردیف اول نشسته بودم) کمی در ایجاد فضای روانی قصه درون من کمک کننده بود
نمیشه به بازیها نمره کمی داد چون با بیشترین توان و حس اجرا میشدن؛ اما مشکل اینجا بود که دراماتوژی کار دقیقا قبل از اوج بازیها رو در نطفه خفه میکرد گویی به محض اینکه ذهن تماشاچی با قصه و بازیها گره میخورد چراغ ها خاموش و صحنه تغییر میکرد.
به هر حال اگر کارهای رئال رو دوست دارین احتمالا این نمایش میتونه یک جاهایی ذهنتون رو درگیر کنه. با همه ضعف هایی که برشمردم دیدن نمایش رو پیشنهاد میکنم.
من گزینه «دوست داشتم» رو انتخاب کردم
شاید چون به عنوان یک عاشق تئاتر ماهها بود که به دلایلی اجرایی ندیده بودم
شاید بخاطر کسی که در کنارم نشسته بود
شاید بخاطر علی سرابی

یکی از بهترین نمایش هایی که اخیرا دیدم
هرچند که فضای قصه و شیوه روایت تا حدی آدم رو یاد نمایش "هم هوایی" میندازه به ویژه اینکه یکی از کاراکترها در هر دو نمایش مشترکه؛ اما اساسا نمایش میتونه شخصیت و اوریجینالیته ی خودش رو حفظ کنه. بازی ها خیلی روان و تقریبا همگی در یک سطح هستند (از این نظر تقریبا چون بازیگر کاراکتر خبرنگار در آخرین پرده خودش رو نجات میده و سطح نمایش میرسونه) و از آنجا که بازی ها ستون اصلی این نمایش به علت شیوه ی روایت هستند کاملا استاندارد کل کار را حفظ می کنند.
دیالوگ ها در مواقعی واقعا تکان دهنده و اوج و فرودها به اندازه هستند.
البته
هرچند که نویسنده تلاش کرده قضاوتی ارائه نداده و در واقع "قاعده تجاهل" را رعایت کند اما نمی توان خط فکری مسلط بر قصه را نادیده گرفت

سلام
از گروه محترم نمایش تقاضا دارم با توجه به لغو شدن اجراها در روزهای 3شنبه و 4شنبه لطف کنند یک یا دو اجرای دیگر اضافه کنند چون در غیر این صورت با توجه به پر شدن ظرفیت تمام روزها گویا چاره ای جز لغو برای ما نمی مونه :(((
آخه ما چه گناهی کردییییییم؟!!!

تیوال جان یه تخفیف 40 درصد دیگه اگه امکان داره بزار برای این کار. ما دیر متوجه شدیم گناه داریم :(