نمایش قصد داشت حرف نوعی بزند به عبارتی واقعه ای تاریخی را از نگاهی دیگر بیان کند. نعیمی میخواست بگوید اینکه فقط ابن ملجم و قطام را عاملان شهادت امام علی (ع) بدانیم ساده لوحانه است. شخصیتها، نوع لباسها استفاده از زبانهای مختلف و... به نظرم نمادهایی از کل طرف های ترورهای اخیر است. کسانی که سکوت کرده اند، کسانی که بدشان نمی آید این اتفاقات بیفتد، کسانی که مستقیماً از آن نفعی میبرند، کسانی که میخواهند جلویش را بگیرند و در آخر بیچارگانگی! که عاملان مستقیم این ترورها هستند.
متاسفانه کاش نعیمی این ایده اش را بهتر خرج میکرد. به نظرم این ایده، دکور، نور پردازی، صحنه های رقص و لودگی، موسیقی و استفاده از بازیگران بزرگ هیچکدام نتوانست از این تیاتر تیار جذابی بسازد. اگرچه از تیاترهای که پیشتر از نعیمی دیده بودم راضی از سالن بیرون آمدم اما این تیاتر کاملن برعکس بود. با این حال از اینکه آقای نعیمی سعی داشت یک تنه با تلویزیون رقابت کند به خاطر اینکه صرفاً ایده ای نو داشت و میخواست با زبان نمایش حرفش را بزند جای تحسین دارد.