نقد ژان لوک گودار بر ''چهارصد ضربه'' فرانسوا تروفو

فرانسوا تروفو با چهارصد ضربه هم به سینماى مدرن و هم به کلاس هاى درس کودکى ما پا مى گذارد. بچه هاى تحقیر شده برنانوس. بچه هاى قدرت یافته ى ویتراک کودکان وحشتناک ملویل-کوکتو. بچه هاى ویگو، بچه هاى روسلینى، در یک کلام بچه هاى تروفو - اصطلاحى که با نمایش فیلم بر سر زبان ها خواهد افتاد. به زودى مردم خواهند گفت بچه هاى ترفو همچنان که مى گویند نیزه داران بنگال، آدم هاى حال گیر، روساى مافیا، رانندگان بى کله، یا باز در یک کلمه، آدم هاى "عشق سینما". در چهارصد ضربه، کارگردان بچه هاى تخس (نوجوان ها) باز سینمایش را نه آنجا با مردانى چون رئیس هاکس بلکه همین جا با بچه ها خواهد داشت. اگر نوعى گزاف در گفتنِ "آنجا" به معنى آدم هاى بالاى سى سال نهفته است، "همین جا" را نیز باید متضمن غرورى بابت زیر شانزده سال هاتلقى کرد: چهارصد ضربه غرورآمیزترین، سرکش ترین، سرسخت ترین، به عبارت دیگر آزادترین فیلم در جهان خواهد بود. به لحاظ اخلاقى بگوییم. به لحاظ زیبایى شناسى نیز. تصاویر دیالیسکوپ هانرى دکا مثل تصویرهاى فرشتگان تباه شده مبهوت مان خواهد کرد. سناریو مثل سناریوى شور جوانى باطراوت و خوش هوا خواهد بود. دیالوگ ها و حرکات گزنده اند، مثل مالِ نلسون بچه صورت. تدوین همان قدر ظریف است که تدوین الهه. پیش افتادگى سُمِ شکافته اش را، همچنان که در تیرانداز چپ دست، نشان خواهد داد. این عنوان ها از دکمه هاى ماشن تحریر برقى ام اتفاقى بیرون نیامده است. این ها از فهرست ده فیلم برتر سال ١٩٥٨ به انتخاب فرانسوا تروفو مى آید. خانواده اى افسون کننده و زیبا که چهارصدضربه به زیبایى در آن جا مى گیرد. براى جمع بندى چه باید گفت؟ این را: چهارصد ضربه فیلمى خواهد بود با امضاى صداقت، سرعت، هنر، تازگى، سینما، اصالت، گستاخى، وخامت، تراژدى، احیا، شاه اوبو، فانتزى، بى رحمى، عطوفت،عمومیت، ظرافت.

ژان-لوک گدار: "چهارصد ضربه"
کایه دو سینما ٩٢، فوریه ١٩٥٩

'La photo du mois', Chaiers du Cinéma 92, February 1959
مترجم: کاظم فیروزمند و ماهیار آذر