کلود دبوسی و آواز سیرن ها:
در نمایش ادیسه یکی از لحظات حضور امر واقع(the real)در معنای لکانی کلمه و فراروی از امر نمادین جایی است که از آواز سیرن ها سخن گفته می شود.غواصان برای شنیدن آواز سیرن ها باید به عمقی دست نیافتنی برسند،عمقی بی بازگشت که شاید آن ها را با مرگ رویارو کند،اما آن ها از این جستجو دست نمی کشند.موسیقی یکی از آن لحظات اتصال به امر واقع است،جایی که تئاتر جوهر حقیقی خویش را در رقص و آوا می یابد،آن جا که تئاترِ موسیقی شکل می گیرد و جهانی نوین ورای «واقعیت موجود»آفریده می شود.موسیقی به این جهان صدامی دهد(vocalize) و تئاتر آن را انضمامی می کند(concritize).دبوسی در جهان موسیقایی خود این «امر واقع»را به تصویر می کشد.در صحنه ای که چهار غواص در پشت سر هرمس ایستاده اند و او در حال فروپاشیدن و تحمل دردی شگرف از شنیدن آواز سیرن هاست،آن ها به خوبی از عهده ی مواجهه با امر واقع بر می آیند،غواصانی که به «کشف صدا-جهانی»در آب رفته اند،آن ها حاملان قطب نمای اند که همان «گوهر اعماق»است:دُرّ یتیم دریای معنی.این گونه است که ادیسه از متن ظاهری و روایت اصلی خود تخطی می کند یا می تواند خارج شود.غواصان این «تجربه ی اعماق» را به سطح می آورند تا الفبای حیرت را تهجی کنند...