.
بعد از دیدن این نمایش، که الحق خوب هم بود و از این کمتر از آتیلا پسیانی در مقام کارگردان و محمد چرمشیر در مقام نویسنده انتظار نمیرفت، دو سوال مهم به ذهنم رسید:
۱. نوید محمدزاده چرا بعد از ابد و یک روز اینگونه ضعیف روی صحنه حاضر میشود؟! کسی که در آن فیلم و در فیلم عصبانی نیستم و حتی قبل از آنها، در تئاتر، نقش آفرینی های قدرتمندی داشته و ثابت کرده توانایی های قابلتوجهی دارد، چرا باید در این حد سرسری بازی کند و تماشاگر را به سخره بگیرد؟ بدترین لحظهی نقشآفرینی ایشان هم در مهمترین قسمت نمایش (پایانبندی) بود که چیزی بود در حد نمایش مهد کودک؛ کلمات چنان مقطع و خالی از هرگونه احساس بود که باورم نمیشد که یک بازیگر (جدای از اسم و رسمش) در مقابل زحمت و effort ـه فراوان همبازیهایش اینگونه احساس مسئولیت میکند. [تکرار هر آنچه در خدای کشتار کرده بود با این تفاوت که در آنجا ضعف او بخاطر ضعف کل نمایش اینگونه مشهود نبود.]
۲. دلیل بعضی بازخوانیهای جناب محمد چرمشیر را از آثار ابدی و کلاسیک دراماتیک مانند این یکی، که از رومئو و ژولیت جاودانهی شکسپیر بود، را متوجه نمیشوم. چرا که جز نامها و توئیستهای مهم و معروف آن، مانند مرگهایش، همهچیز در خط روایی دستخوش تغییر شده و با اثری مستقل از اثر شکسپیر روبرو هستیم؛ همین تغییر کامل، این سوال را در ذهن بنده [که دارای حداقل عقاید ناسیونالیستی هستم] ایجاد میکند که اگر قصد بنای خانهی جدیدی روی اثری باستانی داریم، چرا این اثر باستانی، ایرانی و نزدیک به خودمان نباشد؟! چرا اگر میخواهیم اثری تلختر و سیاهتر از اثری حماسی و کلاسیک بسازیم، چرا نام کاراکترهایمان
... دیدن ادامه ››
جای رومئو و ژولیت، فرهاد و شیرین نباشد؟! منظورم را متوجه میشوید؟! دیشب در نمایش «باغبان مرگ» آقای دشتآرای با خلق اثری قوی توانست از نمایشنامهی آقای چرمشیر [که این بار از داستانی اقتباس شده بود.] دفاع کند ولی امشب هرچند آقای پسیانی و تیم کاربلدش توانسته بودند اثری شایستهی تماشا و تامل بیافرینند ولی هنوز سایهی بزرگ این سوال که دلیل بازخوانی نمایشنامهی رومئو و ژولیت چه بود، روی نمایشنامهی دیابولیک: رومئو و ژولیت (و امثال آنِ) آقای چرمشیر سنگینی میکند.
.
بهترین اتفاق این دو نمایش [دیابولیک و باغبان مرگ] معرفی و حضور قدرتمند طراح صدا و موسیقی هر دو نمایش یعنی «بامداد افشار» بود که با خلق آثاری کمسابقه و نبوغآمیز میتواند خود را به عرصهی تئاتر و (حتی) سینمای کشور تحمیل کند.