دیالکتیکِ ازلی‌ابدیِ بین ارباب و بنده همواره در حال تکرارْ در زندگی است؛ حتی زندگی‌ای که برروی صحنه‌ی تئاتر می‌گذرد: اَرجمان باید شناخته شود؛ حال اگر اربابی ارجِ بنده‌ای را بشناسد، استادی ارجِ شاگرد را بشناسد، «بنده به ارباب و ارباب به بنده» و «شاگرد به استاد و استاد به شاگرد» تبدیل خواهند شد. این قانونِ زندگی‌ست و هرروز که می‌گذرد، همانطور که به ارباب‌شدن نزدیک می‌شویم، به بندگی نیز نزدیک می‌شویم.
کافی‌ست بر صندلی‌های نه‌چندان میزونِ این‌روزهایِ سالنِ سهٔ پردیسِ [نه‌چندان] تئاتریِ شهرزاد بنشینید و نمایش «زندگی در تئاتر» را ببینید.