اجرای کلفت ها به سبک برشت
شاید عجیب به نظر برسد اما باید نمایش رییل به کارگردانی حمیدرضا خسروی را ببینید تا باور کنید. حمیدرضا خسروی به خوبی با بهره گیری از فاصله گذاری درست و سبک کارگردانی مخصوص خودش توانسته عقده های دو کلفتی را که در پی کشتن ارباب خود هستند بیرون بکشد و به شکلی نو به تماشاچی نشان دهند. بهره گیری از ویدیو پرژکتور و انتخاب موسیقی درست بر جذابیت این نمایش می افزاید. اما ریسک بزرگتر خسروی ریتم کار است. او برای هدف بزرگی به حدی ریتم را پایین می آورد تا تماشاچی نیز با احساسات دو شخصیت کار همراه شود. و به خوبی توانسته مرز درست را تشخیص دهد تا کار ملال آور نگردد.
اما بزرگترین ایراد این کار عدم حمایت از آن و بسیاری از کارهای دیگریست که توسط گروه های جوان اتفاق می افتد. در حالی که نمایش های میلیونی و میلیاردی روی صحنه می روند و اکثرا از محتوی تهی هستند، این گروه های جوان با تفکر و تمرکز بر روی محتوی آثاری بس قابل تامل را به روی صحنه می برند که به علت عدم حمایت یکی یکی می آیند و می روند. شاید این بدبختی بزرگی باشد که اکثر مخاطبان به دنبال دیدن بازیگر مورد علاقه ی خود هستند تا محتوی. گویا دیگر کاری که بازیگر چهره، صحنه ی پرخرج و ریخت و پاش اضافی نداشته باشد را نمی توان تئاتر نامید. حمیدرضا خسروی قطعا در این کار ایرادات زیادی نیز دارد اما دیده شدن نمایشش باعث می شود در کار بعدی پیشرفت کند و اثری کم نقص تر به نمایش بگذارد. باشد که ما تماشاچیان و مخاطبان و منتقدین با حمایت از افکار نو و پر دغدغه، مسیر تئاتر و کلا هنر و کلا فرهنگ کشورمان را سیری صعودی ببخشیم.