مهدی کوشکی جزو کارگردانان آوانگارد تیاتر ایران هست و وجود نمایش هاش توی تیاتر ما به شدت لازم هست
خصوصاً سیزده؛نمایشی که باید دید!
البته در صورتی که بیماری ندارین.
نکته ای که در این نمایش مرا به فکر وا داشت این بود که
تمامی کاراکترها به دلیل انجام یک یا چند گناه که ماهم ازقضا شاهدش بودیم، کشته میشدند!
گناهانی که در روزمره، تمام ما انجام میدهیم و نمیدانیم!و هر کدام میتواند(به برداشت من از نمایش) دلیلی برای کشته شدن ما باشد!
و همینطور مرگ گناهکار اصلی که از نظر من مادر خانواده بود که عذابی بیش از همه در انتها کشید به دلیل اینکه شاهد مرگ تمامی فرزندانش بود جای تامل ... دیدن ادامه ›› بسیار داشت
همچنین شوخی های نمکین یکی از شخصیت ها که در انتهای نمایش همان شوخی ها دلیلی برای گریه ی مخاطب میشد؛این تضاد هم جای تامل داشت!
در انتها دو نظر کاملا شخصی هم دارم و آن این است که ، هنگامی که همه بازیگران میمیرند در حد چند ثانیه نورِ تمام بر صحنه بتابد و گرفته شود و سپس موسیقی و ادای احترام
که مخاطب،تصویری از این همه جدال که در تقریبا یک ساعت پایانی نمایش،که در تاریکی و نورهای لحظه ای شاهدش بودیم در ذهن ایجاد شود؛ولو چندثانیه
دوم این که به نظره من خشونت باید بیشتر شود و تقلاها در تمامی کاراکتر ها همراه با جیغ و پا کوبیدن همراه شود و مکث های بین مرگ ها کمتر شه و تشنج در اون یک ساعت به شدت بالاتر از این میزان که هست باشد و در لحطه های بیشتری سرو صداهاو شیون ها و گریه ها در هم آمیخته شوند و ملتهب تر کنند
در کل یک ساعت پایان نمایش به نظرم نیاز به التهاب بیشتر دارد که صدالبته این نظر کاملا شخصیست و ممکن است برای مخاطبان بیشتری آزار اور تر باشد
و یک خسته نباشید دوباره به کارگردان و بازیگران و اعضای تیاتر مستقل
خواهش میکنم،از تئاتر مستقل حمایت کنید
با بلیط میهمان نرید!بلیط تهیه کنید و برید!