تجربهای نو، از درک یک بیماری که به جانمان افتاده و انگار سالم هستیم، هار فقط یک کت واک نیست، یک درک و یک مفهوم انتزاعی است.
جایی که صحنه نمایش
... دیدن ادامه ››
خلاصهشده به یک دفیله مانند، یک دفیله سفیدرنگ که اول حس خوبی، زیباست، سفید و قشنگ و پر از پاکی است ولی کمکم با زباله و خون پر میشود و هرچه میگذرد بیشتر و بیشتر کثیف میشود.
یکروال صعودی رو به سقوط...
جز دفیله جایی برای ایفای نقش نیست، دیالوگی هم نیست، حتی حرکتی با نگاهی و چشم در چشمی با تماشاچی، فقط راه میروند و راه میروند یک موسیقی مثل یک تصویر پشت زمینه زیبای مانیتور یک لپتاپ است که ماههاست وقتی لپتاپ را باز میکنی میبینیاش.
راه رفتن و راه رفتن، لحظهلحظه المانها زیاد میشود، اصلاً متوجه نمیشود زمان چگونه سپری شد.
و انگار در واقعیت میبینی که چطور با بمبهای تبلیغاتی لوازمآرایش، لباس، مارک بازی، بیزینس و فروشهای میلیاردی، لاغری و چاقی، سفر و ... چطور هرلحظه داریم از احترام، زندگی، دوستی، هنر، عشق و آرزو و درنهایت انسانیت دور میشویم.
و در آخر آنقدر مدل ها راه می روند و یک دور باطل و یک دور بیهوده و تو می مانی و یک دور بیمار و کشف یک هاری که تازه در خود یافته ای
و فریاد که این هاری از جانمان برود...
سپاس از تکتک عوامل و بازیگران و نگاه نو و زیبای جناب پوریانی فر