لحن یک فیلم عنصر تعیین کننده ای است که در طلا ساده انگارانه گرفته شده است. در قصه ای که قرار است منجر به تراژدی مرگ دو نفر شود و کنشها عمدتا ریسک بالایی دارند چرا التهاب فضا آن قدر که باید جدی نیست؟ کاراکترها گویی متوجه تصمیم هایشان نیستند سرمایه گذاری در کاری که تجربه اش را ندارید امر کمی نیست که به سادگی با چند جمله دور یک میز به یکباره قطعی شود. تصمیم برداشتن پول از صندوق کارفرما بر فرض اینکه قرار است به زودی برگردد چرا انقدر ساده توسط لیلا مطرح میشود و بقیه گروه هم ساده می پذیرند. مکث و نگرانی در تصمیمات این آدمها در فیلم چندان نمودی ندارد و هومن سیدی چرا نقش تعیین کننده منصور را اینگونه بازی میکند گویی او هنوز دربند تیپ شناخته شده اش است و متوجه جدیت نقش نیست. فارغ از لحن روایت، مهندسی جزئیات در فیلمنامه، باگهایی جدی ای دارد. جزئیاتی که فیلمساز برای سببیت بخشیدن به روایت در فیلم قرار میدهد جاهایی قانع کننده نیست (مثل عدم پذیرش طلا از طرف مادر یا منصرف شدن از پس دادن مغازه به خاطر ترس عصبانیت صاحب مغازه.) یا جزئیات در یک نقطه از فیلم کارایی دارند و در نقطه ای دیگر از فیلم حفره ایجاد میکنند (به طور مثال پدربزرگی که مشاهیر درستی ندارد برای گرفتن بدون دردسر امضا برای ضمانت علیت می یاید اما در جلوتر این پدربزرگ با چنین وضعیتی سببیتی غیرمنطقی دارد چرا باید به شک او نسبت به قتل استناد کرد و اصلا چرا باید پسرش مقدار دلارهای مخفی کرده اش را به او بگوید و اصلا چرا او مقدار دقیق مبلغ یادش باشد) حذف صحنه مرگ دلیلی ندارد و مشخص نمیشود که پدر بر اثر سکته مرده یا ضربه. رابطه ی احساسی منصور و دریا جا نمیافتد شروعش مشخص نیست و مکثی جدی هم روی آن نمیشود چرا که این رابطه به خصوص از طرف دریا هزینه بر است.
در مجوع طلا عیار فیلمهای مهم شهبازی را ندارد اصولا عیار سینمای شهبازی در فضاسازیست تا قصه پردازی در اینجا فضاسازی تراز لازم را ندارد تا ایرادات فیلمنامه هم کمتر به چشم بیاید. طلا اما جزو خوش ریتم های جشنواره است.