فضای ساده این پرفورمنس کاملا با موضوعش همخوانی داره. یک دنیای سفید و دو بعدی با موزیک همراه خوب و حساب شده.
داستان تا جاییکه تونستم دریافت کنم از یک شخصیت پوچ نیازمند و یک شخصیت پوچ مغرور تعالی رو با زبان حرکت و بدن آغاز میکنه تا جاییکه این دو پی به هویت خودشون میبرن و بعد همدیگرو میبینند و به شناخت محیط می‌رسند تا جاییکه میتونند از اون محیط خروج پیدا کنند.
بازی خانم در وضعیت "شما خوب هستید پس منو دوست داشته باشید" و کاراکتر اقا در "من خوبم بهت اینو ثابت میکنم" با زبان بدن خیلی خوب نشون داده میشه و وجهه شماتیک داستان با اوج گرفتن و فرود موسیقی کاملا اثر بخش منتقل میشه.
کار شاید در حد ده دقیقه زیاد بود و مختصر بودن بعضی بخش ها به فالویینگ از سمت تماشاگر انگیزه بیشتری میداد.
کار و دوست داشتم مرسی از تمدید.
واقعا خسته نباشید در این گرمای غیر قابل تحمل با اون همه بازی بدن و اکتیویته زیر اون همه پروژکتور...