تعریف زیادی ازش شنیده بودم ولی لذت نبردم.
با دو نمایشنامه ای که کار بهشون ارجاع داده تا حدی آشنا هستم: مساله این نیست. مساله اینه که اگرچه عذاب کشیدن شخصیت زن رو می بینم- و مشخصه بازیگرا زحمت کشیدن-، خود نمایش به من نشون نمی ده روند سیزیف وار بازیگری به این روز انداختتش، و اگه از اطلاعات خارج از نمایش- مثل بروشور و صحبت با بقیه ی تماشاگرا- بگذریم فقط مونولوگ اسماعیل گرجی به این مساله اشاره می کنه، در حالی که وقتی اسم نمایش سیزیفه توقع دارم زحمت فرسایشی هل دادن سنگ و برگشتن سر خونه ی اول رو ببینم.
به نظر من زندگی در تئاتر خیلی بهتر بود.