بیست متری جوادیه را دیدم و لحظاتی از ته دل با سیامک و دنیای فیلم های کیمیایی خندیدم... همه چیز نمایش مانند شخصیت هایش ساده بود، کارگردانی، صحنه... اما به دل می نشست... میزان عوام و سطحی بودن شخصیت زن را با توجه به قسم هایی که میخورد خیلی به نظرم جالب نیامد... بع نظرم همه فیلم ها و کتاب های اسم برده شده در نمایش دلبستگی‌های شخصی نویسنده بودند ودیگر هیچ، کاش ارتباط عمیق تری بین شخصیت ها وجود داشت و فقط به اسم جوادیه ختم نمی شد. در کل خسته نباشید.