این نمایش من رو بیاد خانم مارینا آبراموویچ انداخت. کسی که در اجرای ریتم صفر با برهنه شدن در نمایشگاه از تماشاگرانش خواست تا با استفاده از ۷۲ وسیله‌ی ای که در اختیار اونها گذاشته بود هربلایی که میخوان سرش بیارند و جالب اینکه خوی وحشیگری بعضی ها باعث شد بعد از 9 ساعت با تنی زخمی و خون آلود و تماشاگری که اسلحه بالا سرش گرفته بود، اجرا متوقف بشه. تو این نمایش هم دقیقا زمانی که از تماشاگران خواسته شد به طرف بازیگر معترض توپ پرتاپ کنند متاسفانه بعضی ها با رضایت و خنده اینکار رو انجام دادند و این دقیقا نشونه غلبه فضا توسط ظالم بود و مخاطبانی که بافضا و اکثریت (غلبه 3 بر 1بازیگران) همراه شده بودند. شاید فریاد "نزنیدش" من در سالن که ناخوداگاه وقتی حجم پرتاب توپ ها توسط سایر بازیگران به سمت بازیگر افتاده بر روی زمین رو دیدم ناشی از همین حس مظلوم بودن، تنها بودن، نشنیده شدن و تنها ماندن بازیگر معترض بود.اعتراضی که در پی خشم بازیگر خانم به ضربات مهلک بر سر وگردن و بازوی بازیگر معترض سرازیر شد و من اشک ریختم. اشک ریختم به عظمت تمام ظلم هایی که در کشورمم دیدم و خاموش ماندم و خاموش ماندیم و همراه شدیم با ظالم. بشدت قوی و تاتیرگذار بود این نمایش و از نظرمن به بهترین نحو ممکن پیام "منفعل نباشیم" را فریاد زد. بینهایت ممنونم از کارگردان و بازیگران پر از انرژی و عالی که اینچنین مفاهیم بنیادین در ذهن انسان رو به این زیبایی تصویر کردند.