ضمن خسته نباشید به عوامل محترم نمایش، من به دلیل نمایشنامه برشت که بی نظیره و کمدی هم نیست این نمایش رو برای دیدن انتخاب کردم، اما نمایش به دلم ننشست. لحن و دیالوگ اکثر بازیگرها به تئاترهای کمدی قدیمی نزدیک بود که برای من جذابیتی ندارن، خیلی از سر و صداها (گاهی جیغ ها و حتی آواز) و آواهایی که صحنه رو به شدت شلوغ می کرد هم باز به نظرم بی مورد بود. نکته دیگه اینکه هدف اصلی نمایشنامه انسان نیک سچوان نشون دادن وانهادگی انسان در دنیاییه که خدایان درکی از انسان بودن ندارن و نیک بودن در چنین دنیایی تصمیمیه که نه از جانب خدایان حمایت میشه و نه از جانب انسان ها فهمیده میشه. اما نمایشی که دیدم همچین چیزی رو نشون نمی داد و فقط روی قربانی بودن شخصیت شن ته تمرکز کرده بود، که به نظرم انحراف از نمایشنامه اصلیه. نکته مثبت نمایش برای من بازی خانم شادی امیری بود که عالی بود و دست مریزاد.
اما صرفنظر از نمایش، چیزی که واقعا آزاردهنده بود وضعیت سالن خانه نمایش مهرگان و مدیریت این سالن بود. نمایش با نیم ساعت تأخیر شروع و تمام شد. اولین بار در ده سال گذشته بود که می دیدم هیچ کس کاری نداره بلیط داری یا نداری، در سالن کلا به روی همه باز بود انگار. خیلی از تماشاگرانی که آمده بودند اول کار سرگردان بودند و صندلیشون رو پیدا نمی کردن و متاسفانه مدیریت هم نمی شدند و حتی شنیدم که یکی از مسئولان سالن گفت «هر جا جا هست بشینید»! فاصله گذاری که توی خرید بلیط ها در تیوال نشون داده شده بود رعایت نشد. یک ربع اول نمایش آدم ها همچنان از بیرون می اومدن و وسط اجرا می رفتن دنبال جا می گشتن که رفتار غیرحرفه ای مدیریت سالن رو نشون میده. سالن به شدت خفه و کثیف بود و وسط نمایش صدای موبایل و کلیک عکاسی رو هم به ماجرا اضافه کنید که کلا جنگ اعصاب عجیبی ایجاد می کرد. من شخصا اگر دفعه بعد نمایش خوبی هم در این نمایشخانه باشه بسیار تردید خواهم کرد در اینکه برم ببینم.