صامت سکونی است بر لحظه ،یک زندگی و بر یک رویا،نویسنده نگارش نمی کند نقاشی میکشد متنی شاعرانه که سزاوار ستایش است،ولی کارگردانی کار این گونه نیست،کارگردان سعی میکند نمایش را به همان شیوه نگارش،پیش ببرد ولی متاسفانه شکست میخورد و تماشاچی خسته می شود و حتی متن راهم از دست میدهد،وقتی متن واضح و شیواست چه نیازی به استفاده از ویدئوآرت داریم!متاسفانه فضای تئاتر به شکلی شده است که برای جبران ضعف ها وکاستی ها،خودمان را پشت این تکنیک ها مخفی می کنیم،در پایان نمایش درست جایی از اون استفاده میکنیم که نیاز است (وقتی که برف می بارد)باعث میشود تعلیق خوبی در تماشگر ایجاد شود و بی انصافی است بگوییم در هیچ جای نمایش کار آمد نبود،دکور نمایش به شکلی است که در خیلی از لحظه ها بازیگر را نمی بینیم و پشت ستون در و پنجره ها ناخودآگاه ماسکه می شود،نکته بعدی به دلیل استفاده از میکروفن در سالنی مثل سالن استاد سمندریان که اصلا نیاز نیست خیلی از جاها صدای بازیگران نامفهوم بود و صدای گوینده با بازیگر سینک نبود،ولی بازیگران بازی های قابل قبولی از خود به نمایش گذاشتند
در پایان به همه دوستان اجرا خسته نباشید می گویم