هملت پشت کوهی نمایشی بی پرده ،صریح و ملموس از حکایت درد جانکاه انسان ها از فقر و تنگدستی،جهل و خرافات و تهمت افتراء از جامعه الکی خوش،که با هر بهانه آبکی،آبکی میخورند و دور خود میچرخند.
خانواده ای باردار که در سقط و فروپاشی غوطه ور هستند اما فرصت لحظه سرخوشی را از دست نمیدهند و فحش و ناسزا را به جان نداشته میخرند و خود را سرزنش نمیکنند چون عادت کرده اند به این کهنه بیماری!
از هملت خبری نیست اما همه مصائب هملت را به دوش میکشند و کنار هم زیست میکنند.زیستگاهی که خاکستر است،از ننگ و شرم ،از پاچیدگی و آشفتگی زندگی بیمرگی انسان ها که به تاراج رفته است، نشان از دغدغه ذهنی نویسنده است.
لایه برداری از زوایای سایه و روشن فلاکت و حزن و گرفتاریه زندگی ( زیرین آدمک ها) که با وسواس و دقت نویسنده موشکافی شده است.
به قول برکه (که خشکیده و برهوت شده): انقدر مصیبت سرمان ریخته اند که عزاداری را فراموش کرده ایم.
یا به قولی دیگر: بلکه سالهاست فقط عزاداری میکنیم به رسم معمول و ... دیدن ادامه ›› عادت مالوف!!
سبب ساز مصیبت ها را از یاد برده اند!
کرخت و بی حس شده اند،زنده بودن را دوست دارند و شکسته شدن را با ولعی جان گداز چسبیده اند حتی کمتر از برگ، که از درخت خم میشود ولی نمیشکند.
نمایش دیدنی و خودمانی و جذابی بود.اشاره ای به زندگی تک تک آدم ها.
غافل از اندک ضعف های نمایش هم نباید شد اما نمایش بر بنیاد ربط عینی ،قوت استواری داشت که خورده لغزش ها آشکار نبود.
موفق باشید