متاسفانه نمایش بر خلاف کارهای قبلی و بخصوص اپیزودیک جناب رحمانیان کار بسیار ضعیفی بود . بنظرم بزگرترین ضعف کار نمایشنامه بسیار ضعیف اثر بود . در نمایشهای ژانر که قرار است برشی و یا تصویری از زندگی روزمره مردم باشد مهمترین عنصر داشتن یک نمایشنامه قوی است که مخاطب بتواند با اثر ارتباط برقرار کند و شاید نکته ای برای فکر کردن گیرش بیاید . اما نبود یک خط روایی منسجم بین اپیزودها ، بدون پایان بودن برخی از آنها و مهمتر از همه اصرار بر ایجاد فضا و نمایش دادن فرهنگ طبقه ای خاص از اجتماع بزرگترین مانع در راه همذات پنداری مخاطب با اثر می شد . بازی ها در اکثر موارد بسیار غیر قابل درک بود شاید اندکی اجرای تقریبا مونولوگ علی اوجی بتواند ببینده را درگیر خودش کند ، متن ترانه ها هم نه ارتباطی چندانی با روایتها داشت و نه مفهوم خاصی را پیگیری می کرد بماند که گزینش واژه ها و ارتباط بین ابیات در پاره ای موارد بسیار عجیب و بی ربط بود . بطور کل دیدن و یا ندیدن نمایش تقریبا تفاوت چندانی نخواهد داشت