خلق یک تراژدی نزدیک به یک اندوه موفق که انسان را از ییلاق مغز جدا کرده م با تلنگری وارد یک اجتماع شمشادی میکند.
انسانهایی که با هم هم مزار هستند. پیرمردی که بودجه زمانی او رو به انتها و ذخیره ژنتیکی او رو به اتمام هست ودچار یک خودکشی غیر رسمی شده است.لب چراغ ایستاده و به همه میگوید شما من رو زندگی کنید.انسانهایی با لهجه های پریشان و بدون جذابیت کلامی و استبداد عمل که بدبختی را با خود خلق میکنند و هر روز در این بدن بیمار بیدار میشوند .ثروتمندی که حاصل طبقه ممتاز اجتماع هست.جوانانی با اعتقادات نیم بند که سطحی حرف زده و عمیق تحلیل میکنند.جمعیتی با بحث های پینگ پنگی.کارمندی که به احتیاط اکنون سخن میگوید.و جماعتی که هیچکدام حاظر نیستند که شانس عادلانه عبور از چراغ قرمز را به خود بدهند.و سطل اشغالی که در اخر نظاره گر جماعتی هست که معنی سرنوشت از اونها گرفته شده و دچار نا رسایی سرنوشت شده اند و زندانی تایید یکدیگر.نمایش تن داده در ادامه مسیری است که منصور صلواتی در نمایش آخر خود با بازی های زبانی شرایط محتوم بشر رو به انحطاط را به صحنه برده است. نمایشی سمبولیست و ابزورد که در آن با المان های ساده حرف خود را می زند.