بلوبری طعمی شالوده شکن
بلوبری را دوبار تماشا کردم و هر دوبار را با بازی نیما قربان زاده عزیز تجربه کردم، برای من این نمایش دارای ایده پردازی و فرم اجرای مناسب بود. بازی نیما قربان زاده را خیلی دوست داشتم و به نظرم میتواند مونولوگ گوی خوبی باشد.
وقتی صحبت تئاتر پلی بک، تعاملی و مشارکتی است یعنی با ساختارشکنی رو‌به‌رو هستیم، شالوده شکنی که داستان را به هم میریزد، ارتباط و تک صدایی درام را متزلزل میکند و به گونه ای تمرین دموکراسی است. این مدل از اجرا در پی نقش دهی به تماشاگر است و در واقع حتی کاتارسیس را نیز دگرگون می‌‌کند،یعنی با دخیل کردن مخاطب در جریان نمایش نقش قهرمان داستان تغییر پیدا میکند و همذات پنداری با قهرمان دستخوش تغییرات فراوان می‌شود. در واقع اجرای شورایی قرابت زیادی با سایکودرام و درمانگری دارد و یکی از تکنیکهای مورد استفاده روانشناسان است و در این موقعیت فرد میتواند مبارزه با سرکوب را تجربه کند و بیاموزد که برای حل یک مسئله تنها یک راهکار وجود ندارد و از طرفی همین مهم بر ارتباط نیز صادق است که فقط یک راه ارتباطی با دیگران وجود ندارد بلکه فرد میتواند راههای دیگر را نیز امتحان کند.
بلوبری نیز تک سناریو و تک صدا نیست و سعی میکند که تماشاگر را در روند داستانی دخیل کند و به عبارتی در پی برداشتن مرز بین مخاطب و بازیگر است که بتواند ارتباط یک سویه را متحول کند و آن را به یک نمایش تعاملی ... دیدن ادامه ›› تبدیل کند.
به گمانم در بلوبری داستان و پیچیدگی آن اهمیت زیادی ندارد و بیشتر این شیوه اجرا است که جایگاه اصلی را دارد و به نوعی عامدانه توسط کارگردان کار جای آنها تغییر یافته است و رجحان بر شیوه اجرا بوده است.قطعا اگر نمایش با تعداد کمتری در حد ۳ تا ۸ نفر اجرا رود مخاطب لذت بیشتری میبرد و حضور خود را پررنگ تر میبیند اما به دلیل مسائلی مانند هماهنگی، بعد اقتصادی و شاید زمان بر بودن کار این امر میسر نشده. همانطور که اشاره کردم بازی نیما قربان زاده را دوست داشتم و در تعامل و دخیل کردن مخاطبین تلاش مناسبی داشت و بداهه گویی و مدیرت تاثیرگذاری مناسبی داشت، حضور چند بازیگر دیگر کنار نقش اصلی شاید ایده مناسبی باشد اما گویی در این نمایش خیلی موثر نبودند هرچند که در تجربه دوم تماشا ارتباط بیشتری با آنها گرفتم. طراحی صحنه در هنگامی تاریکی در عین سادگی برای من خوشایند بود اما در هنگام روشنایی نورهای لوستری سالن به چشم میامد و به نظرم روی کیفیت کار تاثیرگذار است، هرچند که محدودیت های سالن را به خوبی میدانیم.گرداننده نقش مهمی در نمایش دارد و صدالبته که ایرادهای تماشای اول تا اندازه زیادی در تجربه دوم برطرف شده بود به طور مثال رای ها یادداشت می‌شد اما گاهی استنباط میکنم که تمرکز نهایی را نداشت اما به هرروی در تجربه تماشای دوم خوب بودند. نکته آخر جمع بندی پایانی و صحبت تسهیلگر یا گرداننده با مخاطب نیز به گمان من میتوانست نباشد، چون اصولا تیاتر شورایی به دنبال قضاوت نیست، بنابراین میتواند بدون پند دهی یا طرح سوال پایان یابد.
شاید مهدی ملکی با توجه به آثار مکتوب و اجراییش بیشتر در نمایشهای آیینی و ایرانی شناخته شده باشد اما به نظرم بلوبری که اتفاقا آنهم همین عناصر را تا اندازه ای حمل میکرد نشان می‌دهد که میتوان در اجراهای عمومی دست به تغییر، ساخت زدایی و نواوری بزند، البته این تنها برداشت یک مخاطب معمولی تیاتر است.
به هرتقدیر من لذت کافی را در سبک اجرایی، ایده پردازی و بازی بردم، بلوبری بدون خودنمایی و هرگونه ژستی برای من خوشایند بود.